დიდი ხნის წინათ ერთ შორეულ სახელმწიფოში შვიდი ჯუჯა ცხოვრობდა. დღისით ისინი მიწის ქვეშ მუშაობდნენ, ძვირფას ქვებსა და ოქროს მოიპოვებდნენ, საღამოობით კი თავიანთ თავგადასავალს იგონებდნენ.
ჯუჯებს მსმენელები არ აკლდათ. მოდით, ჩვენც შევუერთდეთ მათ და მოვისმინოთ საინტერესო ისტორია.
ზამთრის ერთ საღამოს ფანჯარასთან იჯდა და ქარგავდა ახალგაზრდა, ლამაზი დედოფალი. შემთხვევით ნემსი თითში იჩხვლიტა და სისხლის რამდენიმე წვეთი თოვლით დაფარულ ფანჯრის რაფას დაეწვეთა. თეთრ თოვლზე ალისფერი სისხლის წვეთები რომ დაინახა, დედოფალმა ინატრა: ნეტავი გოგონა შემეძინოს, რომელსაც ზამთრის ღამესავით შავი თმა, სისხლივით წითელი ტუჩები და თოვლივით თეთრი პირისახე ექნებაო.
ახალგაზრდა დედოფალს იმავე წელს შეეძინა ნანატრი გოგონა, რომელსაც შავი თმა, ალისფერი ტუჩები და თოვლივით ქათქათა პირისახე ჰქონდა. პატარა პრინცესას დედამ ფიფქია დაარქვა.
დედოფალი მალე გარდაიცვალა. გავიდა დრო და მეფემ მეორე ცოლი შეირთო. ახალი დედოფალი ლამაზი, მაგრამ ბოროტი ქალი გამოდგა. ამასთან, იგი ჯადოქარიც იყო. იგი საათობით იჯდა თავისი ჯადოსნური სარკის წინ, ტკბებოდა თავისი სილამაზით და ეკითხებოდა სარკეს:
- ვინ არის ამქვეყნად ყველაზე ლამაზი?
სარკე ამ კითხვაზე ყოველთვის ერთსა და იმავეს პასუხობდა:
- ყველაზე ლამაზი უდავოდ შენ ხარ.
დრო გადიოდა, ფიფქია იზრდებოდა დღითიდღე ლამაზდებოდა.
ერთხელაც დედოფალმა, ჩვეულებიისამებრ, სარკეს ჰკითხა:
- ვინ არის ამქვეყნად ყველაზე ლამაზი?
სარკემ უპასუხა:
- ქვეყნად ყველაზე ლამაზი ფიფქიაა.
გააფთრებულმა დედოფალმა სარკე მოისროლა და გერის თავიდან მოშორება განიზრახა. მან მსახურს უბრძანა, გოგონა უღრან ტყეში წაეყვანა და იქ მოეკლა. მართლაც, წაიყვანა მსახურმა ფიფქია ტყეში, მაგრამ მოსაკლავად ვერ გაიმეტა და იქ დატოვა.
ბევრი იარა გოგონამ ტყეში. ბოლოს ტყის პირას მდგარ პატარა სახლს მიადგა. კარები ღია იყო და ფიფქია სახლში შევიდა. შიგნით ყველაფერი ისეთი პატარა იყო, თითქოს ამ სახლის მცხოვრებნი მხოლოდ ბავშვები ყოფილიყვნენ. ირგვლივ საშინელი უწესრიგიბა სუფევდა. ფიფქიამ სახლი დაალაგა, ცოტაოდენი რძე და პური მიირთვა, შემდეგ კი დაღლილი წამოწვა და დაეძინა.
საღამოს სახლში ჯუჯები დაბრუნდნენ. მათ დაუპატიჟებელი სტუმარი რომ შენიშნეს, შეეშინდათ და გადაწყვიტეს მოეკლათ. მაგრამ მძინარე ფიფქიას რომ მიუახლოვდნენ, მოეწონათ ლამაზი გოგონა, გააღვიძეს და ვინაობა ჰკითხეს.
ფიფქიამ ჯუჯებს თავისი თავგადასავალი უამბო. ბოტორი დედოფლის საქციელით აღშფოთებულმა ჯუჯებმა გოგონას მათთან საცხოვრებლად დარჩენა შესთავაზეს.
ფიფქია ჯუჯებთან დარჩა. იგი წესრიგს იცავდა სახლში, სადილს ამზადებდა, ხოლო საღამოობით მოუთმენლად ელოდებოდა პატარა მეგობრების დაბრუნებას.
კეთილმსა მსახურმა კი მოატყუა ბოროტი დედოფალი, ფიფქია მოვკალიო, მაგრამ ჯადოსნური სარკე კვლავ ამტკიცებდა: „ამქვეყნად ყველაზე ლამაზი ფიფქიააო“.
დედოფალი მიხვდა, რომ მოატყუეს და გადაწყვიტა, თავად მოეკლა გერი. ჯადოსნური ხრიკებით სახე შეიცვალა – მოხუც მათხოვარს დაემსგავსა. გაიგო ფიფქიას ადგილ-სამყოფელი, კალათაში მწიფე და ლამაზ ვაშლებთან ერთად მოწამლული ვაშლი ჩადო და ჯუჯების სახლისაკენ გასწია.
შორიახლოს დაუდარაჯდა. როდესაც ფიფქია სახლში მარტო დარჩა, მივიდა და ტკბილად გამოელაპარაკა:
- შენ ისეთი ლამაზი ხარ, რომ მინდა ვაშლით გაგიმასპინძლდე, - უთხრა და მოწამლული ვაშლი გაუწოდა.
ფიფქიამ ლამაზი ვაშლი ჩაკბიჩა თუ არა, იქვე უსულოდ დაეცა. ბოროტი დედინაცვალი გახარებული დაბრუნდა სასახლეში.
საღამოს ჯუჯები სახლში დაბრუნდნენ. უსულოდ მყოფი ფიფქიას დანახვაზე ატირდნენ და ძალიან დაღონდნენ. მათ არ სჯეროდათ, რომ ბოროტება და შური სძლევდა სილამაზესა და სიკეთეს.
ჯუჯებმა ფიფქია ბროლის კუბოში ჩააწვინეს და მაღალი მთის მწვერვალზე დადგეს. პატარა ერთგული მეგობრები დღედაღამ დარაჯობდნენ თავიანთ პრინცესას.
გავიდა დრო. ერთხელ ამ ადგილებში მეზობელი სახელმწიფოს უფლისწული ნადირობდა. მთის მწვერვალზე მდგარ კუბოს მზე დაჰნათოდა და მისი ელვარება შორიდან მოჩანდა.
უფლისწული დაინტერესდა და მთაზე ავიდა. იქ ჯუჯები დახვდნენ და მას ფიფქიას თავგადასავალი უამებს. უფლისწულმა დახედა თუ არა პრინცესას, იმ წუთშივე შეუყვარდა გოგონა. თავი ვერ შეიკავა, დაიხარა და აკოცა.
ფიფქიამ თვალები გაახილა და გაოცებულმა მიიხედ-მოიხედა. სიყვარულმა ჯადოქრობაზე გაიმარჯვა და გააცოცხლა ფიფქია.
ფიფქიასაც ერთის ნახვით შეუყვარდა უფლისწული. უფლისწულმა იგი თავის სასახლეში წაიყვანა. მათ ჯვარი დაიწერეს და დიდხანს ცხოვრობდნენ ბედნიერად, მაგრამ არც თავიანთ პატარა მეგობრებს ივიწყებენ.
ბოროტმა დედოფალმა კი ჯადოსნური სარკის მეშვეობით გაიგო, რომ ფიფქია ცოცხალი და უვნებელი იყო. სიბრაზისაგან თვალთ დაუბნელდა და გული გაუსკდა. ასე დაამარცხა სიკეთემ, სილამაზემ და ერთგულებამ ბოროტი ძალები.
ქორწილის შემდეგ დედინაცვალმა მალევე გამოამჟღავნა ბოროტი ზნე. ის კარგად ხვდებოდა, რომ ლამაზი, გულკეთილის გერის გვერდით მისი ღვიძლი შვილები კიდევ უფრო უხასიათო და მახინჯები ჩანდნენ. ამიტომ გერი შეიძულა და აიძულებდა, სახლში ყველაზე ბინძური საქმე ეკეთებინა.
ბოლოს, როგორც იქნა, ბალზე წასასვლელად გაემზადნენ. კონკიამ ჭიშკრამდე მიაცილა. მარტო დარჩენილს კი ცრემლები გადმოუგორდა. ამ დროს კონკიას ნათლია ფერიაც მოვიდა, რომ ენახა, რატომ ტიროდა მისი ნათლული.
კონკიამ სასწრაფოდ აღასრულა ბრძანებული. ფერიამ ისინი ლაქიებად აქცია და ეტლს აქეთ-იქით ამოუყენა.
იქცა, ხის ქოშები კი – ბროლის ფეხსაცმელებად, რომლებიც ზუსტად სამეჯლისო ცეკვებისათვის იყო ზედგამოჭრილი. კონკია თვალისმომჭრელად ლამაზი იყო.
დარბაზს გაოცებისა და აღფრთოვანების მსუბუქმა შრიალმა გადაუარა. ყველა მზეთუნახავს მიშტერებოდა. მოხუცმა მეფემ დედოფალს გადაუჩურჩულა, ასეთი საოცრება დიდი ხანია, არ მინახავსო. ქალები ყურადღებით ათვალიერებდნენ კონკიას ჩაცმულობას და ცდილობდნენ, არაფერი გამორჩენოდათ, რომ მეორე დღესვე ზუსტად ისეთივე შეეძინათ, თუ მოახერხებდნენ.
მთელი ძალით ცდილობდნენ ფეხსაცმლის ჩაცმას, მაგრამ ამაოდ.. მაშინ კონკიამ იკითხა:
